او همان پنجشنبه شب، ۱۹ اسد ۱۳۹۱ با دیدن مسابقه‌ی روح‌الله نیکپا که به اندازه‌ی کافی مجذوب او و تکواندویش شده بود، تصمیم مهم زندگی‌اش را گرفت. یک ماه بعد در یک باشگاه معمولی تکواندو در گلشهر نام‌نویسی کرد. از آن به بعد چهار سال پیوسته و منظم تمرین کرد.

بسیاری از آوارگان هرچند نیازمند کمک‌های فوری هستند، اما از دولت می‌خواهند که با پس‌گیری مناطق از دست‌رفته و تأمین امنیت، زمینه‌ی برگشت آن‌ها را به مناطق اصلی‌شان فراهم کند. آن‌ها می‌گویند تنها چیزی که از دولت می‌خواهند، تأمین امنیت است.

در بخش شعر، رامین مظهر برگزیده‌ی مقام اول، حکمت‌الله نظری، برگزیده‌ی مقام دوم و جلال نظری برگزیده‌ی مقام سوم این جشنواره شده‌اند. مجموعه شعرهای برگزیده‌ی جشنواره زخم‌های جنگ با عنوان «میان دو انفجار» چاپ شده و در برگیرنده‌ی سروده‌های ۱۶ شاعر است.

تمام روز در بلندای کوه در غاری می‌خوابند. شب که می‌رسد دوباره به راه‌شان ادامه می‌دهند. این سفر هفت شبانه‌روز طول می‌کشد. تمام این مدت آن‌ها گرسنگی و تشنگی می‌کشند و از یک قدمی مرگ و گرفتاری دوباره به‌طور اتفاقی نجات می‌یابند.

«من می‌گفتم که مکتب را ترک نکن، من در سر قبرها کار می‌کنم و پول قلم و کاغذت را می‌آورم. او می‌گفت که برایم موبایل بخر. قهر کرد و رفت. گفتم نرو برایت موبایل می‌خرم. رفت و در مسجد باقرالعلوم کشته شد».

به گفته‌ی خانواده‌اش، طیبه موسوی با تمام مشکلات اجتماعی و فرهنگی که در مقابل زنان به‌ویژه زنان هنرمند و بازیگر تئاتر در افغانستان قرار دارد، عاشق کارش بود و در نوشتن و بازی‌کردن حدود ۱۲۰ نمایشنامه نقش داشته است.

مسئولان مکتب همه مانده بودند که چطور این سیل از کمک‌ها را مدیریت کنند. برای همین می‌خواستند کمیته‌ای را متشکل از وکلای گذر، نماینده‌ی خانواده‌های قربانیان و ملاهای مساجد محل ایجاد کنند که کمک‌های مالی به‌گونه‌ی درست و شفاف توزیع شود.

چالش دوم، رفتار غیرحرفه‌ای پولیس و برخورد آزاردهنده‌ی مردم با گردشگران است. نور می‌گوید که پولیس افغانستان شهروندان خارجی را ناموجه توقیف کرده و سعی می‌کنند از آن‌ها اخاذی کنند. از طرف دیگر مردم افغانستان درک درستی از پدیده‌ی گردشگری و گردش ندارند.

او مثل میلیون‌ها هموطن دیگرش در آرزوی روزی است که افغانستان آرام بگیرد و او با خانواده‌اش به افغانستان برگردد و در بامیان بزرگ‌ترین گالری آثارش را راه بیندازد. اما می‌ترسد که مردم با او همان کاری را کنند که طالبان با شهمامه و صلصال کردند.

این موضع وزارت امور شهدا و معلولین، نوعی از تبعیض جنسیتی در برابر زنان و خلاف حقوق مساویانه شهروندی است. بسیاری از زنانی که بر اثر اعمال تروریستی و انفجارها از بین می‌روند، ممکن است کارمند رسمی اداره‌های دولتی یا خصوصی نباشند اما از طریق کسب و کارهای شخصی، معیشت و خرج و مخارج خانواده‌‌شان را تامین می‌کنند.