تازه‌ترین
طالبان
پذیرش نظام موجود و دستاوردهای جدید افغانستان برای طالبان، از آن‌جا که جز جنگ و اداره‌ی جامعه و نظام با شریعت مورد نظرشان، چیزی در چنته ندارند، پذیرش نابودی و سقوط است. طالبان جز کلاشینکوف، شلاق، اعدام، سنگسار و تحمیل و اجرایی‌کردن ایدیولوژی افراط‌گرای‌شان بر مردم، چیزی ندارند که با استفاده از آن به میدان رقابت بر سر دستیابی به قدرت سیاسی حاضر شوند.
اگر گروه طالبان سازش نکند، روند صلح فعلی نمی‌تواند موفق‌تر از مذاکره با خمرهای سرخ برای کنارگذاشتن ایدئولوژی کشنده و جاه‌طلبی‌های مرگ‌بار این گروه باشد. امریکایی‌ها شاید این باور را که دیپلماسی می‌تواند موفق شود، دوست داشته باشند، اما گروه‌هایی وجود دارند که باور به مؤثریت دیپلماسی با آن‌ها، توهمی بیش نیست.
غنی و عبدالله می‌توانند با کنارگذاشتن مسائلِ فی‌مابین خود به‌منظور تسهیل روند صلح، از خود رهبری نشان دهند. عبدالله می‌تواند با به تعویق‌انداختن خواسته‌‌ی خود برای مقام نخست‌وزیری در مذاکرات بین‌الافغانی، نقش اصلی را در این گفت‌وگوها که آینده‌ی کشور در آن تعیین خواهد شد، به عهده بگیرد. آن وقت ایالات متحده می‌تواند کمک‌های خود را به حالت اول بازگرداند.
مایکل سمپل می‌گوید که حضور چنین شخصیت ارشدی نشان می‌دهد که تیم مذاکره‌کننده از «وزن واقعی» برخوردار است و طالبان مذاکرات را جدی گرفته‌اند.
او می‌گوید انتصاب یک چهره تندرو به‌عنوان رییس تیم مذاکره‌کننده، برای آن‌عده از طالبان که نگرانند تیم مذاکره‌کننده طالبان تن به سازش دهد، سیگنال «اطمینان‌بخش» می‌فرستد.
اکنون که مذاکرات صلح دولت افغانستان با گروه طالبان در قطر آغاز شده، برخی از طرف‌ها می‌گویند که بی‌سرنوشتی شورای عالی مصالحه ملی و اختلاف بر سر اعضای این شورا بر روند مذاکرات صلح، موقف دولت افغانستان و موقف هیأت مذاکره‌کننده دولت در میز مذاکره تأثیر منفی می‌گذارد. اما یکی از معاونان شورای عالی مصالحه ملی می‌گوید که اختلاف بر سر شورای عالی مصالحه ملی آن‌قدر جدی نیست و ممکن با اندکی تغییرات، ترکیب فعلی شورا حفظ شود و این شورا به کار خود ادامه دهد.
