بسیاری از مردم با امنیت و آرامش اعضای پارلمان مخالف اند و می‌خواهند که خدای نخواسته سر آن‌ها بلایی بیاید. من از معدود آدم‌هایی هستم که عاشق نمایند‌گان پارلمان اند. با وجود این، فکر می‌کنم که بعضی از ماده‌های قانونی‌ای که عزیزان پارلمانی برای آینده‌ی خود طرح کرده‌اند، باید تعدیل شوند. اصراری نیست، اما از گفتنش هم کسی ضرری نمی‌کند. مثلا این موارد:
ماده‌ی بیست و چرندُم:
در صورتی که یک نماینده‌ی پارلمان موفق شود در تمام مدت نمایند‌گی خود، فقط چرند بگوید، دولت باید مجموع چرند‌های او را جمع کرده و به عنوان جزء سی و یکم بعضی کتاب‌ها منتشر کند.
(این ماده باید تعدیل شود. نه به این خاطر که چرند بد است، بل به این خاطر که به‌صورت غیر‌لازم بر قطر کتاب‌ها می‌افزاید).
ماده‌ی سی و پستُم:
هر پستی و رذالتی که یک نماینده در دوران نمایند‌گی خود در مجلس یا پس از آن مرتکبش شود، حق مسلم آن نماینده است. اگر قادر متعال در این زمینه اعتراض کند، مردم باید از قادر مذکور خواهش کنند که چشم‌پوشی کند. در صورتی که قادر خواهش مردم را در این زمینه نپذیرد، مردم باید تهدید کنند که چنان‌چه این خواسته‌ی مدنی‌شان از طرف عرش پذیرفته نشود، از دین مبین خارج خواهند شد.
(به گمان من این ماده هم کمی افراطی به نظر می‌رسد. فشار دادن قادر متعال در این حد دور از جوان‌مردی است).
ماده‌ی پنجاه و شرمُم:
در صورتی که یک نماینده‌ی پارلمان تصمیم بگیرد که بعد از ختم دوره‌ی نمایند‌گی خود به‌صورت لخت مادرزاد در کوچه‌ها و سرک‌ها تفرج نماید، هر شهروند افغانستان باید مکلف گردد که احساس شرم کند و مثل موش به غار خود بگریزد. اگر نماینده‌ی مذکور به غار آن شهروند تشریف ببرد، آن شهروند باید آب زند، عود بسوزد، چون که مبارک شده غارش.
(این ماده عیب خاصی ندارد. با آن‌هم ضروری به نظر نمی‌رسد که یک نماینده‌ی محترم پارلمان صحنه‌های خود را حتا در غار شهروندان هم ببرد).
ماده‌ی هفتاد و زورُم:
نمایند‌گان پارلمان باید بدون احساس خوف و خطر، به‌صورت مادام‌العمر این امتیاز را داشته باشند که به هرکس که سر‌شان بد خورد، زور بگویند. به‌صورت مشخص، نمایند‌گان پارلمان می‌توانند به صورت عمریه در دهان مردمی که آنان را به پارلمان فرستاده بودند- و نیز دیگران- ابرازِ گرده نمایند.
(این ماده به‌خاطر ابهامی که در آن هست، باید تعدیل شود. ابرازِ گرده یعنی چه؟)