عرفان مهران
تیم اصلاحات و همگرایی روز گذشته روند ابطال آرا را مورد تحریم قرار داد و ناظران خود را از کمیسیون انتخابات فرا خواند. تیم اصلاحات ظاهرا دلیل خروج خود از روند ابطال آرا را عدم شفافیت در این روند دانسته و تاکید دارند که در صورت عدم بر آورده شدن شرایط شان، دو باره به این پروسه نخواهند پیوست. هر چند کمیسیون مستقل انتخابات روند ابطال آرا را روز گذشته با حضور ناظرین ملی و بین المللی ادامه داد، اما خروج تیم اصلاحات از این روند به معنی انسداد مجدد پروسه‌ی دشوار انتخابات است.
خروج تیم اصلاحات و همگرایی بد بینی‌های بیش‌تری نسبت به ختم پروسه‌ی فرساینده انتخابات را در پی دارد. این اقدام در شرایط حساس کنونی فرایند ابطال آرا را تحت‌الشعاع خود قرار داده و کار کمیسیون انتخابات را به چالش می‌کشد. به نظر می‌رسد در چنین وضعی اعلام نتیجه انتخابات و تعیین رییس جمهور جدید در روزهای آتی نا ممکن خواهد بود. به رغم تلاش‌ها و تاکیداتی که رییس جمهور کرزی و جامعه بین‌المللی برای روشن شدن سرنوشت انتخابات دارند، این امر هم چنان در هاله‌ی ابهام قرار دارد و مشخص نیست سرنوشت آینده کشور چگونه رقم خواهد خورد. آنچه از هم اکنون پیدا است اینست که دو طرف خود را برنده‌ی انتخابات می‌دانند و به چیزی کم‌تر از آن هم قناعت ندارند. با این پیش فرض دشوار می‌نماید که نتیجه انتخابات راه جدیدی را برای زمامداری آینده‌ی کشور باز کند. اگر تغییری در مواضع دو جناح ایجاد نشود و تلاش‌های سیاسی به نتیجه‌ای نرسد، شاید سناریوهای جدیدی در راه باشد.
پس از ماه‌ها تنش و مناقشه در مورد انتخابات و نتایج آن، اکنون مردم به این نتیجه رسیده‌اند که هر دو ستاد انتخاباتی بر خلاف تمامی شعارهای پوپولیستی و مردم سالارانه، با سرنوشت شان بازی می‌کنند. ظاهراً معلوم است که هر دو جناح در تقلب و دست‌کاری آرا نقش داشته‌اند و هیچ جناحی عاری از این سوء رفتار اخلاقی نیستند. در طول شمارش آرأ و بازرسی مجدد آن دیده شد که هر دو طرف صرفا برای بدست آوردن امتیازات بیش‌تر و سهم فربه‌تر در بدنه‌ی قدرت چانه‌زنی می‌کنند. تمامی تلاش‌ها تاکنون در همین راستا بوده و غیبت و حضور آنان در فرایند شمارش آرا و تفتیش مجدد آن، بر همین مبنا بوده است. دو تیم همکاری خود با نهادهای انتخاباتی را در چارچوب منافع خود تنظیم نموده و تا زمانی‌که اوضاع بر وفق مراد شان می‌چرخد، همکار و در عدم آن خود را از روند کنار می‌کشند. در واقع این روش به تاکتیکی برای امتیاز طلبی‌های بیش‌تر و در تنگنا قرار دادن تیم رقیب و در مجموع نهادهای ذیدخل در امر انتخابات تبدیل شده است.
حاصل این افت و خیزها، تنگ کردن عرصه برای زندگی مردم می‌باشد. افغانستان در این ایام بدترین شرایطی را در طی یک دهه گذشته تجربه می‌کند. گسترش دامنه ناامنی‌ها، رکود اقتصادی، بیکاری مزمن و بدتر از همه سرنوشت مبهم کشور، زندگی را بر بسیاری از مردم فقیر و ناتوان این مملکت تیره و تار ساخته است. مناسبات ما با جهان در بدترین وضع ممکن قرار دارد و بی اعتمادی فرا گیر، همبستگی اجتماعی را تهدید می‌کند. در یک کلام، انتخابات سرنوشت مردم را به گروگان گرفته و نگاه‌های نگران و ناتوان مردم به عاملانی دوخته شده‌اند که با رای همین مردم اکنون برای کسب امتیاز بیش‌تر چانه‌زنی می‌کنند بی‌آن‌که قناعتی در کار باشد.
به نظر می‌رسد که رهبران ما فراموش کرده‌اند که رای مردم به مثابه‌ی کارت بازی با سرنوشت آنان نیست. خوب است تا این بزرگان حرمت رأی مردم را حفظ کنند و با پایان این بازی خطرناک، سرنوشت مردم را آزاد کنند. اگر امروز دست مردم در حساب‌گیری کوتاه است، فردا تاریخ در برابر تک تک رفتار نخبگان ما قضاوت خواهد کرد.