رییس جمهور محمد اشرف غنی در سفرش به ایران در جمع دانشجویان افغانستانی در آن کشور گفته است. دولت برای رهایی 31 مسافر سکوت نکرده و تاکنون 6 ملیون دالر را برای رهای مسافران ربوده شده مصرف نموده است و یک حمله نظامی بزرگ را برای نجات آنها انجام شده و این حمله در نوع خود در چهارده سال گذشته بی مانند بوده است و از اثر حمله یادشده 69 تروریست از پا درآمده است. اشرف غنی ادعا کرده است رهایی مسافران ربوده شده از اولویت کاری دولت میباشد و خودش اقدامات دولت را برای رهایی مسافران ربوده شده رهبری می‌کند. می گوید؛ این ادعا که گویا دولت برای آزادی مسافران ربوده شده توجه ندارد یک «افترای محض» است.
این اظهارات رییس جمهور درحالی مطرح شده است که او پیش از این گفته بود در مورد واقعه‌ی گروگان گیری 31 مسافر، سکوت استراتژیک کرده است.
از ربوده شدن مسافران در زابل دوماه می‌گذرد تا کنون با وجود ادعای رییس جمهور که می‌گوید دولت برای رهایی گروگان‌ها 6 ملیون دالر را هزینه کرده است و رهایی آنها در دستور کار نخست دولت میباشد. کدام نتیجه‌ی روشن از اقدام‌های دولت برای رهای مسافران ربوده وجود ندارد. سه روز پیش یک خبر غیر رسمی پخش شد که امنیت ملی، اعضای خانواده‌های گروگان‌گیران را گرفته اند و آنها را با مسافران ربوده شد تبادله می‌کنند و مسافران ربوده شده را آزاد می‌سازند. اما از آزادی مسافران خبری نشد.
به جز از حمله‌ی نظامی که در روزهای نخستین این حادثه، برای رهایی مسافران در زابل انجام شد و این خبر غیر رسمی، که سه روز پیش از مراجع غیر رسمی پخش شد، کدام اقدام دیگری که حکایت از عملکرد دولت برای رهایی مسافران شده باشد، وجود ندارد.
گیریم به ادعای رییس جمهور؛ دولت برای رهایی مسافران ربوده شده بی توجهی نکرده باشد؛ مصارف هنگفت را برای رهایی مسافران ربوده شده هزینه نموده باشد. چرا با گذشت شصت روز از این حادثه، هیچ گونه دست‌آوردی در این مورد، وجود ندارد؟ رییس جمهور خود در نشست شورای امنیت ملی که پیش از سفرش به ایران برگزار شده بود و اعضای خانوادهای مسافران ربوده شده هم در آن اشتراک کرده بودند، به آنها گفته بود، نمی‌داند که مسافران ربوده شده در کجاهستند، باید برای آزادی آنها دعا کنید.
تنها اقدامی که دولت انجام داده عملیات نظامی دو روزه در زابل بود و این عملیات هم به دلایلی ناموجه متوقف شد و به رهایی مسافران نه‌انجامید. اگر این عملیات را آن گونه که اشرف غنی ادعا دارد که از نوع خود درچهارده سال گذشته بی مانند بوده است، بررسی نماییم. یک عملیات ساده بود،هزینه‌ی آن قربانی شدن چند سرباز ارتش بود که در عملیات مذکور جان‌های شیرین شان را از دست دادند. ادعای دیگری که گویا درعملیات زابل 69 تروریست کشته شده است، ادعای ثابت نشده ای است که به خورد مردم داده می‌شود. وقتی دولت می‌گوید که از مکان نگهداری مسافران ربوده شده اطلاع ندارد، چگونه می‌توان باورکرد که ادعای مبنی بر کشته شدن 69 تروریست در زابل راست باشد؟ اگر ادعای مبنی بر کشته شدن این تعداد از تروریستان درست است، این ادعا نشانی از توانمندی دولت برای رهایی مسافران ربوده شده،هم می‌نماید. چرا رییس جمهور عاجزانه به اعضای خانوادهای مسافران می‌گوید، برای رهایی مسافران ربوده شده دعا نمایند؟ اما برخلاف آن در جمع دانشجویان در ایران گلو پاره می‌کند و ادعا در می‌آورد که 6 ملیون دالر را تاکنون برای مسافران ربوده شده مصرف کرده است. اعتراض مردم را مبنی براین‌که دولت نسبت به رهایی گروگان‌ها جدی عمل نکرده “افترای محض ” می داند.
باید رییس جمهور پاسخ دهد این 6 شش ملیون دالر را چگونه و در چه موارد برای رهایی مسافران ربوده شده هزینه کرده است؟ اگر ادعای رییس جمهور این باشد که این مقدار هزینه‌ی گزاف درعملیات نظامی در زابل به مصرف رسیده، این به تعبیر خودش دروغ محض است. این عملیات به هیچ وجه،این هزینه‌ی گزاف را ظرفیت نداشته است. اگر در جای دیگر به مصرف رسیده نیز باید روشن شود. آن گونه‌ای که رییس جمهور به خورد مردم می دهد که 6 ملیون دالر را برای مسافران ربوده شده به مصرف رسانده است، از این مقدار پول چرا برای خانوادهای گروگان‌ها که برای دادخواهی و آزادی عزیزان شان خیمه‌ی تحصن برپا کرده اند داده نشده است؟ آیا رییس جمهوری که ادعا می‌کند بی توجهی دولت در مورد مسافران ربوده شده «افترای محض»است، نادیده انگاری و عدم رسیدگی به رنج و مصارف سنگین روزانه‌ی اعضای خانوادهای گروگان‌ها که درخیمه‌ی داد خواهی مقبل می‌شوند قابل کتمان است، و نمی تواند اثباتی باشد بر دروغ محض رییس جمهور ؟!