زرلشت جویا – مصر
فکر نمی‌کردم ویروسی در این حد جهان‌گیر شود و زندگی بشر را مختل کند و شمار زیادی را در سراسر جهان به کام مرگ بکشاند. فکر می‌کردم تنها جنگ‌های جهانی می‌تواند در این حد نابودکننده باشد و سبب نگرانی جهانی شود.
در 29 جدی سال گذشته که گزارشی از ویروس کرونا را در خبرهای بی‌بی‌سی دیدم، فکر می‌کردم این ویروس در چین باقی خواهد ماند و تصور نمی‌کردم که این‌قدر سریع شیوع کند و حالا که چهار ماه می‌گذرد براساس گزارش سازمان صحی جهان بیش از چهار میلیون و 270 هزار و 700 مصاب و بیش از 287 هزار انسان را در سراسر جهان به کام مرگ کشانده است که یک رقم بسیار درشت است.
هنوز سال نو هجری شمسی (1399) شروع نشده بود که سروصدای خبرهای داغ از ایران، اسپانیا و ایتالیا به علاوه چین مکرر شنیده می‌شد و هر روز این گزارش‌ها ما را نگران می‌کرد. نزدیک سال نو گزارش‌های موارد مثبت ویروس کووید 19 را در مصر شنیدم و نگرانی‌ام بیش‌تر شد. یک هفته قبل از نوروز برای خرید ترکاری بیرون برآمدیم، نزدیک سوپرمارکیت که شدیم گویا تمام مردمان این شهر فقط همین سوپرمارکیت را دارند که از آن خرید کنند. هیچ جای نبود که موتر را پارک کنیم. داخل مارکیت که شدیم وحشت به تمام معنا را حس کردم. دنیا رنگ دیگری به خود گرفته بود؛ گویا به آخر می‌رسد. همه از یکدیگر می‌ترسیدند و کوشش می‌کردند دور باشند. همه سراسیمه، تند و نگران به‌نظر می‌رسیدند و هرچه برای خوردن و ضدغفونی‌کننده به چشم‌شان می‌خورد می‌خریدند، ما هم تحت تأثیر قرار گرفتیم و هرچه در توان داشتیم خریدیم. درحالی‌که فقط برای خریدن ترکاری رفته بودیم.
مهربانی این روزها فقط از پشت گوشی‌های موبایل زیبا است تا از نزدیک، مهربانی را می‌توان فقط از صداها حس کرد از صداهای که می‌تواند هر جای دنیا باشد اما نه از نزدیک.
من فکر می‌کنم بزرگ‌ترین قربانی این ویروس کودکان‌اند. اطفالی که ماه‌ها شد از درس، تعلیم، تفریح و تحرک باز ماندند. در کنار آن فشارهای روانی که بر کودکان آمده، نیز نباید از یاد برد. باید در این دوره آن‌ها را از لحاظ عاطفی حمایت کرد. من با وجود درس و دیگر سرگرمی‌های روزانه مدت 30 دقیقه دختر هفت ساله‌ام را وادار می‌کنم که ریسمان بازی کند تا حداقل توانسته باشم کمک‌اش کنم.
یقینا که مثل من هزاران خانم دیگر به تجربه‌ی آشپزی متنوع که فرصت پختن‌اش را نداشتند، وقت کافی دارند و این می‌تواند یک سرگرمی خیلی خوب در این دوره باشد تا توانسته باشیم استرس به خود راه ندهیم.
به گفته‌ی دانشمند امریکایی ناپلئون هیل «هر مشکل یا سختی که با آن روبه‌رو هستید، در صورت تغییر دیدگاه می‌توانید به یک فرصت مناسب تبدیل کنید». این روزها ضرورت این نظر شدیدا حس می‌شود. خیلی کارهای ما مانده که فرصت نیافتیم انجام بدهیم. این‌روزها می‌تواند فرصتی برای انجام آن کارها باشد: می‌توان مطالعه کرد؛ فیلم دید؛ متوجه بهداشت اطفال بود؛ با اعضای خانواده همکاری کرد؛ با دوستان ارتباط گرفت؛ از آموزش‌ها و رهنمایی‌های رایگان آنلاین مستفید شد… .
***
زندگی در دوره‌ی کرونا؛ باهم این دوره را بنویسیم
در سال 1900 در کابل وبا آمد. مرض واگیر و مهلکی که هر چند سال یکبار می‌آمد و هر بار، طی سه-چهار ماهی که دوام می‌کرد، جان آدم‌های بسیاری را در شهر می‌گرفت. دلیل اصلی شیوع مکرر مرض هم آب رودخانه‌ی کابل بود که مردم از آن هم در شست‌وشو استفاده می‌کردند و هم در پخت‌وپز.
ما این حادثه را می‌دانیم به‌دلیل این‌که فرنک مارتین، کارمند انگلیسی دولت، تمام این‌ها را دید و بعد در کتاب خاطرات خود نوشت. ساکنان کابل اما هیچ سند مکتوبی از وحشت وبا در آن سال‌ها از خود بر جای نگذاشته‌اند. چه بسا فجایعی که در تاریخ ما اتفاق افتاده و امروز یا ما آن‌ها را به یاد نداریم و یا وارونه به یاد داریم.
در این روزها که ویروس کرونا دنیا را درنوردیده و به یک بلای عالم‌گیر بدل شده است، برخی مورخان پیشنهاد کرده‌اند که مردم تجربیات شخصی‌شان را ثبت کنند تا سندی باشد برای آیندگان.
ما در حال زندگی‌کردن یک لحظه‌ی مهم تاریخی هستیم و مشاهدات شخصی ما سند باارزشی برای فهم این لحظه در آینده خواهد بود.
ثبت مشاهدات شخصی به‌خصوص در افغانستان مهم است؛ جایی که هم ملت نانویسا است و هم دولت. به همین دلیل، آیندگان ما درباره‌ی حوادث این روزها به معلوماتی که توسط شاهدان عینی ثبت شده باشد، دسترسی محدود خواهند داشت؛ درست همان‌طور که امروز ما به سختی می‌توانیم معلومات قابل اعتمادی درباره‌ی حوادث بزرگ قرون گذشته پیدا کنیم.
بی‌گمان، روزنامه‌ها به مثابه تاریخ مکتوب یکی از گزینه‌های اصلی و بی‌بدیل برای ثبت این تجربه‌ها است. بنابراین از شما مخاطبان گرامی دعوت می‌کنیم از تجربه‌‌های شخصی خود، از تغییرات و تأثیراتی که این بیماری همه‌گیر در زندگی شخصی و کاری، خانوادگی و اجتماعی‌تان آورده، از بیم‌ها و امیدها و از سختی‌ها و نگرانی‌های که با آن درگیرید و از آنچه در اطراف و محل زندگی‌تان می‌بینید، از طریق ما برای آیندگان روایت کنید.
روزنامه اطلاعات روز یادداشت‌ها، تجربه‌ها، چشم‌دیدها و روایت‌های شما را منتشر می‌کند.
dailyetilaatroz@gmail.com