سرمقاله دیروز روزنامه‌ی پاکستانی نشن
برگردان: جواد زاولستانی
براساس گزارش‌ها، دولت اسلامی عملیاتش را در جنوب افغانستان، در ولایت هلمند، آغاز کرده است. موج سربازگیری توسط این گروه نیروی تازه‌ای به خود گرفته و نمایندگان دولت اسلامی (داعش) برای جذب اعضای بالقوه، معاش‌های فریبنده‌‌ای را پیشنهاد می‌کنند. رسانه‌های بین‌المللی از پشتیبانی ایران از پیکارجویان طالبان نیز گزارش داده‌اند. این گزارش‌ها نشان می‌دهند که بر خلاف آنچه رسانه‌های بین‌المللی به تصویر می‌کشند، ستیزه‌جویی‌ها و شورش‌ها در جهان اسلام، صرفا بر مبنای تفاوت‌های مذهبی شکل نمی‌گیرند. اکنون واضح شده است که ایرانی‌ها و حکومت‌های خاندانی خلیج به رهبری عربستان سعودی، این جنگ‌های تمام عیار نیابتی را در سراسر جهان اسلام راه‌انداخته‌اند تا بدون در نظرداشت و تعصب نسبت به هیچ مذهبی، قدرت شان را ثابت کنند. سوریه، عراق، لیبا، نایجریا و یمن با شدت تمام با این خیزش‌ها و ناآرامی‌های درونی مواجه‌اند. به نظر می‌رسد که ایران به امید برداشته‌شدن تحریم‌های اقتصادی از سوی اتحادیه‌ی اروپا و ایالات متحده با پشتیبانی از این بحران‌ها و درگیری‌ها، به اعتماد بنفس بیشتری دست یافته است.
عربستان سعودی و متحدان آن نیز نمی‌توانند از ظن بری باشند؛ آنان بودند که آشکارا از گروه‌های پیشتاز و پیشروان گروه‌های تروریستی مانند داعش، در دوران جهاد نگون‌بخت افغانستان،آشکارا پشتیبانی کردند. مقام‌های پاکستانی که به جهاد افغانستان پیوستند، اشتباه بزرگی را مرتکب شدند که به ستیزه‌جویان از سراسر جهان اجازه دادند که در مناطق قبایلی پاکستان پناه‌گاه‌های امن برای خود بسازند. اکنون فرهنگ و آرامش در این مناطق کاملا از بین رفته است.
اهداف خودخواهانه‌ی پاکستان در آن زمان، منجر به بحران هویت در این کشور شده است و این مشکل در‌آینده‌ی نزدیک قابل حل نیست. دیگر قدرت‌های جهان که این سناریوی تاریک را با راه‌اندازی به اصطلاح جهاد در برابر ارتش سرخ شوروی آفریدند، نیز، تأثیرات ویران‌کننده‌ی این جنگ احمقانه را احساس می‌کنند و با خاموشی به پشتیبانی شان از هردو رقیب، ایران و عربستان سعودی، ادامه می‌دهند.
اکنون زمان مناسبی است که این قدرت‌ها پی ببرند که گسترش این جنگ در قلمرو آنان به شکلی از ازشکال، حتمی‌ست. برعلاوه، عربستان و ایران باید پی‌ببرند که ساختار دولتی آنان بر محورها و پایه‌های بسیار ضعیف شکل گرفته‌اند که با دیگر ساختارها در جهان مدرن قابل مقایسه نیستند. اگر آنان در درک نیازهای جهان مدرن ناکام شوند، دولت‌های خود شان با خیزش مردم شان مواجه خواهند شد، مردمی که به دست خودشان این حکومت‌های بسته و یکپارچه را سرنگون خواهند کرد.