محمدیاسین سروری – ساکن کویته، پاکستان
ویرس کرونا به بیش‌ترین نقاط جهان سرایت کرده است. وحشت این سایه‌ی مرگ در کنار تمام کشورهای جهان به پاکستان هم رسید و شهر مهاجرنشین کویته هم از این وحشت بی‌نصیب نمانده است. تا کنون حدود چهارهزار و 700 در پاکستان به این ویروس کشنده مبتلا شدند که تعداد کم این مبتلایان دوباره صحتیاب شده و از کام مرگ کرونا گریختهاند. نتیجه‌ی آزمایش کرونای چند باشنده شهر کویته پاکستان هم مثبت اعلان شده و فقط همین چند نتیجه‌ی مثبت توانست ترس، اضطراب و نگرانی‌های عمیقی را در میان باشندگان کویته ایجاد کند.
باشندگانی که از کشتارهای زنجیره‌ای، ترورهای هدفمند، انفجارهای سازمان‌یافته و ده‌ها تهدید بالقوه‌ی دیگر نترسیده و در خانه‌های‌شان مخفی نشدند، اما از این موجود ذره‌بینی ترسیده‌اند؛ گاهی در خانه پیش تلویزیون به تماشای اخبار ویروس کرونا می‌نشینند و گاهی مجبور می‌شوند از حویلی بیرون شوند و در قلمرو وحشت کرونا قدم بگذارند.
جاده‌های کویته نیز در امتداد اغلب شهرهای جهان خلوت، دکان‌ها بسته و مردم در خانه‌های‌شان هستند. بیش‌تر کارهای بازار تعطیل و مراکز آموزشی متوقف و درآمد خیلی‌ها قطع شده است. همه توصیه می‌کنند که در خانه بمانیم. پرسش این است که مردم فقیری که این‌روزها را تصور نمی‌کردند، با مسأله گرسنگی چه کنند؟ برای مردم کم‌پولی که درآمدشان قطع شده، ماندن در خانه مبارزه با ویروس کرونا است یا تحمل گرسنگی؟
ثبت چند مورد مثبت ویروس کرونا در محله‌های هزاره‌نشین کویته، تأثیرات منفی جبران‌ناپذیری به وضعیت اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، تعلیمی و ورزشی بر جا گذاشته است. دولت پاکستان مثل دیگر کشورهای جهان که درگیر ویروس کرونا شده، در شهرهای مختلف قرنطین اعلام کرده است. تمام اماکن مذهبی، آموزشی، کسبه‌کاری، ورزشی و فرهنگی تعطیل شده‌اند.
تعطیل‌شدن این اماکن برای مبارزه با شیوع بیش‌تر این ویروس خطرناک یک امر ضروری و الزامی است، اما شرایط طوری شده که مردم نمیتوانند برای مبارزه با ویروس کرونا در خانه بمانند و با گرسنه‌ماندن و ناداری به بیرون از خانه نروند.
در این روزگار سخت که فقط خوراکه‌فروشی‌ها، داروخانه‌ها و شفاخانه‌ها فعال‌اند، باشندگان مهاجرنشین کویته پاکستان بیش‌تر از هر بخشی دیگر پاکستان در معرض خطر قرار دارند. این باشندگان درآمد قابل توجهی از دولت پاکستان ندارند؛ چون در بدنه‌ی دولت پاکستان به اندازه‌ی کافی جذب نشدند که بتوانند معاش دولت را بگیرند. از سوی دیگر، بیش‌ترین درآمد این مردم از کسبه‌کاری مانند کار در معادن زغال سنگ، کراچی‌وانی، ترکاری‌فروشی و بقالی است و با قرنطین‌شدن شهر تمام این فعالیت‌ها متوقف شدند. این یعنی زنجیره‌ی درآمد و لقمه‌ی نان شب بیش‌تر مردم قطع شده است. این‌که تا چند روز ذخیره‌های اندک مردم دوام خواهد کرد، معلوم نیست.
کار من در چند مکتب و مرکز آموزشی نیز متوقف شده است. گاهی کتاب می‌خوانم و گاهی کلافه می‌شوم. گاهی هم قرنطین را می‌شکنم و برای تهیه موارد خوراکی و مراقبتی به بخشی از شهر سر می‌زنم. با وجود اعلام‌شدن قرنطین از سوی دولت، کارگرانی را می‌بینم که در سر چوک منتظرند که کسی بیاید و آن‌ها را برای یک روز کار بدهد. اما این کار اتفاق نمیافتد؛ چون تمام فعالیت‌ها متوقف شدند. این کارگران با آن‌که می‌دانند که فرصت کار خیلی اندک است، باز هم مبارزه با گرسنگی را بر مبارزه با ویروس کرونا ترجیع میدهند. این کارگران ذخیره‌ای برای یک روز خود را ندارند.
تراکم نفوس در شهر مهاجرنشین کویته پاکستان خیلی بلند است. قرنطین و در خانه‌ماندن هم سخت است، اما بدیلی برای این کار وجود ندارد. چون نه کوهی و نه بیابانی وجود دارد که مردم بتواند بدون ترس از کرونا در آن نفس بکشد. اگر از شهر کمی بیرون شوند، از قلمرو تهدید ویروس کرونا بیرون شده و به قلمرو ترور و کشتار می‌رسند. این مسأله، در خانه‌ماندن را برای مردم این شهرِ کوچک اما پرنفوس سخت کرده و به همین دلیل هنوز هم چهل درصد مردم در شهر گشت‌وگذار می‌کنند.
از نگاه اجتماعی هم این ویروس مردم شهر ما را دچار ترس و اضطراب خاصی کرده است. مردم به‌صورت عجیبی از همدیگر می‌ترسند. این ترس زمانی بر مردم چیره می‌شوند که کسی سرفه کند. این روزها هر دم آهنگ امیرجان صبوری به ذهنم می‌آید و گاهی با خود زمزمه می‌کنم. وای از دنیا که یار از یار می‌ترسد، غنچه‌ها….
در کنار تمام مشکلات فراروی این شهر کوچک و پر از مهاجران افغانستانی، نبود آگاهی درست و معیاری در مورد ویروس کرونا، راه‌های شیوع و تکنیکهای وقایوی مردم را بیش‌تر در گرداب ترس و اضطراب می‌اندازد. دولت پاکستان تا سی‌ویکم ماه می قرنطین اعلام کرده است. امیدوارم که ختم ماه می ختم بحران ویروس کرونا باشد و اگر چنین نشود، خیلی نگرانم که به‌جای ختم بحران کرونا شاهد ختم شماری از هموطنان مان یا بر اثر ویروس کرونا و یا بر اثر گرسنگی نباشیم.
+++
«کمپین همدلی: کرایه خانه قانونا نصف شود» در روزهای دشواری که همه درگیر ویروس کرونا یا COVID-19 هستیم، برای گسترش همدلی، همکاری و همدردی میان مردم و به‌ویژه میان مالک و مستأجر راه‌اندازی شده است. در این کمپین از مالکان خانه‌های مسکونی می‌خواهیم که با همدلی و همیاری، از ماه حمل تا پایان وضعیت کنونی، کرایه ماهوار را کم کنند. حامیان این کمپین درحالی‌که می‌دانند شماری از مالکان پیش از این اقدامات انسانی و درخور ستایش انجام داده‌اند، تأکید می‌کنند که کرایه‌های ماهوار خانه‌ها حداقل نصف شود. برای امضای این دادخواست به این آدرس رفته پس از امضا آن‌را با دوستان خود شریک سازید: