د طالبانو وياند ليکلي: «د افغانستان د وضعیت په اړه د ریچارډ بېنټ راپور د همداسې پروپاګند برخه ده چې له حقایقو سره سر نه خوري.»
ښځه نه يوازې دا چې د خپل ځان په اړه واک نه لري، له دې سره – سره له ځينو هغو حقونو هم بې برخې ده چې په عرفي او کلتوري توګه پرې اعتراف کېږي.
د اطلاعات روز د موندنو پر اساس، د طالبانو د واکمنۍ په تېر يوه کال کې د خپلسرو وژنو، ځانوژنې ته د ښځو او نجونو مجبورېدل، د ښځو زنداني کېدل او د هغوی شکنجه په بېمخينې توګه زيات شوي دي.
بېنټ وویل، افغانستان کې د ښځو او نجونو په حقونو کې لوی شاتګ راغلی، داسې بدلون چې «ښايي په تاریخ کې یې کم ساری وي.»
په دې لیکنه کې غواړم چې په افغانستان کې د شاه امان الله له دورې څخه تر نن ورځې پورې د ښځو تاریخ او فعالیتونو په اړه وغږېږم، او وښیم چې افغان میرمنو د خپل هیواد له سیاسي، اقتصادي، کلتوري او ټولنیزو لوړو ژورو سره څه ډول تطابق کړی.
زموږ ټولنه له شديد اخلاقي بحران سره مخ ده. له خلکو د ګڼو نورو بحرانونو تر منځ د ژوند کولو لار ورکه ده او په دې لړ کې چې کوم کسان د ټولنې رهبري ته را وړاندې شوي، ښځه یې یوه وسیله ګڼلې.
د اعتراضي خوځښتونو ايتلاف ويلي، چې دا غږونه د افغانستان د ښځو واقعي اواز نه دی او «کومه ښځه چې پر انساني کرامت باور ولري له يوې تروريستې ډلې سره د خبرو او تعامل وړانديز نه کوي».
په سرپټو او پټو ځايونو کې اعتراضي غونډې، د ښار پر ديوالونو د انځورونو او اعلاميو لګول، په رسنيو کې د چادري اغوستو ښځو د نڅا ويډيو خپرول، نقاشي او... هغه نوي تکتيکونه دي چې معترضې ښځې کار ترې اخلي.
طالبان د ښځو په تړاو د بشري حقونو تر ټولو بنسټيز قواعد چې په مهمو نړيوالو اسنادو کې راغلي او د نړۍ اکثريت هيوادونو منلي او افغانستان هم د دې اسنادو غړيتوب لري، نقض کوي.
ده زياته کړې، چې په افغانستان کې ښځې او نجونې له ټولنيز ژوند څخه حذف شوي او په ډېری ځايونو کې يې جنسي او د حاملهتوب حقونه شاته غورځول شوي دي.