او در کودکی یک روز جنجال می‌کند که چای و بوره می‌خواهم. این خواستش از طرف مادر اجابت نمی‌شود. گریه می‌کند، ولی اعتراضش شنیده نمی‌شود. شاید بوره‌ای در خانه وجود نداشته. او هم عصبانی می‌شود. از جا بلند شده سرش را چندین بار محکم‌محکم به دیوار می‌کوبد؛ آن‌قدر که بی‌هوش می‌شود.

هیچ آمار رسمی وجود ندارد که گویایی شمار مصرف‌کنندگان چرس در افغانستان باشد. اما از قرائن پیدا است که «چرس اعتیاد شاه و گدای افغانستان» است. از آن‌جا که افغانستان در زرع و تولید گیاه چرس نیز در صدر کشورهای جهان است، بی‌گمان شمار استفاده‌کنندگانش نیز روزبه‌روز فزونی می‌یابد.

مرد مؤمن بدون این‌که قرآنش را ببندد با ناراحتی به مرد معتاد تفهیم کرد که این جا قلمرو من است. باید این جا را ترک کنی. معتاد نیز چیزهای گفت. نزدیک‌تر رفتم و شنیدم صدای که پیش‌تر قرآن می‌خواند، اکنون فحش می‌داد: «برو گمشو؛ مرتد نجس!»

یازده سال جنگ کرده‌ام. پولیس نبودم که معاش داشته باشم، گشنه و تشنه برای نجات قوم خود می‌جنگیدم. یک روز یک راکت به سنگر ما خورد. سنگر ما در دهمزنگ بود. دو روز بعد وقتی در شفاخانه وزیراکبر خان به هوش آمدم، جانم مثل چیغیل سوراخ‌سوراخ شده بود.

خانم ناگهان اعصابش به هم‌ریخت و با پرخاش گفت: «خودت گدایی‌گر استی اولاد سگ! مادرت گدایی‌گر اس، لباسای جانت مثل گداها استه...» آن‌قدر تندتند و بلندبلند قطار می‌کرد که تمام سر‌وصداهای داخل موتر خاموش شد. توجه همه به آن دو جلب شده بودند.

برای سگ‌های علی‌جان نیز اعتیاد و جایگاه صاحب‌شان اصلا مهم نیست. او را ترک نمی‌کنند و با حرارت وجود‌شان شب‌ها قلبش را از یخ‌زدن باز می‌دارد. اما برای ما آدم‌های این شهر، علی‌جانِ گرفتار مواد مخدر، انگار انسان نیست، یک معتاد نجس، مزاحم و بی‌مقدار است.